مناجات الخائفین

1. شروع دعا به صورتی که حس ترحم مخاطب و شنونده برانگیخته شود.
2. بدین جهت که در خداوند تغییر حالات و انفعال راه ندارد، این گونه سخن گفتن، باعث دریافت فزون‌تر رحمت الهی می‌گردد.
3. نشان دادن خود در کمال درماندگی و شرمندگی در درگاه خداوند.
4. باقی بودن بین خوف و رجا و حالتی کسی که نمی‌داند که عاقبت او به خیر و سعادت می‌انجامد یا به شقاوت.
5. امیدواری به رحمت و رأفت خداوند در کنار اقرار به گناهکاری.
6. اهتمام در جهت بندگی با همه اعضا و جوارح.
7. باز بودن درهای رحمت الهی به روی موحدان و جویندگان رحمت واسعه الهی.
8. درخواست مشاهده جمال خداوند از خودش.
9. اشتیاق داشتن به وصال خداوند.
10. بیقراری از فراق حق تعالی و ابراز سوز و گداز درونی برای وصال .

خدایا آیا چنین می‌نمایی که پس از ایمانم به تو عذابم نمایی؟ یا پس از عشقم به تو از خود دورم سازی، یا با امید به رحمت و چشم‌پوشی‌ات محرومم سازی، یا با پناه جویی ام به گذشتت رهایم نمایی، هرگز چنین نیست! از ذات بزرگوارت به دور است که محرومم کنی، ای کاش می‌دانستم که آیا مادرم مرا برای بدبختی به دنیا آورده، یا برای رنج کشیدن و زحمت پرورانده، اگر چنین است کاش مرا نزاده و نپرورانده بود، و‌ ای کاش آگاه بودم که آیا مرا از اهل سعادت قرار داده و به قرب و جوارت اختصاص داده‌ای تا به این سبب چشمم روشن و جانم آرام گیرد؟ خدایا آیا چهره‌هایی که در برابر عظمتت سجده‌کنان به خاک افتاده سیاه می‌کنی، یا زبان‌هایی را که برای بزرگی و شکوهت به ستایش گویا شده ناگویا می‌نمایی؟ یا بر دل‌هایی که به محبتت پیچیده شده مهر می‌زنی؟ یا گوش‌هایی را که از شنیدن ذکرت در راه رضایت لذّت برده ناشنوا می‌کنی؟ یا دست‌هایی را که آرزوها، به امید مهرورزی‌ات به سویت بلند کرده را به زنجیر می‌بندی؟ یا بدن‌هایی را مجازات می‌کنی، که در طاعتت کوشیده تا جایی که در راه کوشش در بندگیات لاغر شده؟ یا پاهایی را که در راه عبادتت پوییده به عذاب دچار می‌نمایی؟ خدایا درهای رحمتت را بر یکتاپرستان مبند، و شیفتگانت را از نگاه به زیبایی دیدارت محروم مساز، خدایا جانی را که به توحیدت عزّت بخشیدی، چگونه به خواری هجرانت ذلیل می‌کنی، و باطنی که بر دوستی‌ات پیمان بسته، چگونه به سوز آتشت می‌سوزانی؟ خدایا از دردناکی خشمت و بزرگی ناخشنودیت پناهم ده، ای پرمهر،‌ ای منتّ‌گذار،‌ ای مهربان،‌ ای بخشاینده، ای جبّار،‌ ای چیره،‌ ای آمرزنده،‌ ای پرده‌پوش، به مهرت مرا از شکنجه آتش و رسوایی ننگ رهایی بخش، آنگاه که نیکان از بدان جدا شوند، و حالت‌های دگرگون گردد و هراسنده‌ها بهراسند، و نیکوکاران به خوشبختی نزدیک شوند، و بدکاران از آن دور گردند، و به هرکسی برابر آنچه انجام داده جزای برازنده داده شود و هرگز به آنان ستم نشود.